
Que xusto morrer polo invencible sono
de brocados séculos e xuventude de templos
non engano pra meu mais tenro abrigo
nen segredo de chamadas
doutrina insensible de ocultar
o tecido que me rabuño
ofrendo sen intento de surxir
estreito penso no irreal do medo
suspiro ¡Qué verdade a verdade!
pero nese lado do esquecemento
vin crear unha ponte
coa esperanza de ofrecer a meditación
do nome
venerable alento ante os equilibrios
nas cordas do infinito
e agora acúsome
sen enviar palabras movedizas
falándome entre remusmús
escondendo a fraxilidade
baixo verticais do ar
¡Tan incompletas as horas!
***
Qué justo morir por el invencible sueño
de brocados siglos y juventud de templos
no engaño para mi más tierno abrigo
ni secreto de llamadas
doctrina insensible de ocultar
el tejido que me araño
ofrendo sin intento de surgir
estrecho pienso en la irrealidad del miedo
suspiro, ¡Qué verdad la verdad!
pero en ese lado del olvido
vi crear un puente
con la esperanza de ofrecer la meditación
del nombre
venerable aliento ante los equilibrios
en las cuerdas del infinito
y ahora me acuso
sin tragar palabras movedizas
hablándome entre murmullos
escondiendo la fragilidad
bajo las verticales del aire
¡Tan incompletas las horas!
Anxos Rmeo
