Foro Oficial de PETERPAULXXX.COM

Area Aficiones II (Cocina, Ecologia, Poesia y Posteridad) => FORO DE POESIA y LIBROS => Mensaje iniciado por: Epitafio en 14 de Mayo 2007, 11:38:25



Título: DEMANO POC...
Publicado por: Epitafio en 14 de Mayo 2007, 11:38:25
DEMANO POC...

Demano poc, demano poca cosa.
Nomès poder treballar com fins ara,
respectuós amb l´ordre que estableixen
discretes lleis d´antiga procedència.

Compondre versos m´omple, m´allibera.
També llegir i algunes altres coses
del tot banals, del tot quotidianes.

Demano poc, i encara menys tal volta
hauré de demanar quan els anys posin
foscos accents damunt la pell cansada.

Llavors, potser, solament amb escriure
ja en tindré prou. Hi penso i no m´espanta.

M´ho imagino sense gens d´angoixa.
La solitud per tota companyia.

Miquel Martí i Pol


(PIDO POCO...

Pido poco, pido bien poca cosa.
Solo poder trabajar como hasta ahora,
respetando el orden que establecen
discretas leyes de antigua procedencia.

Componer versos me llena, me libera.
También leer y algunas otras cosas
del todo banales, del todo cotidianas.

Pido bien poco y aún menos quizá
tendré que pedir cuando los años pongan
oscuros acentos sobre la piel cansada.

Entonces, quizá, solamente escribiendo
tendré bastante. Lo pienso y no me espanta.

Me lo imagino sin ninguna angustia.
La soledad por toda compañía.)


Título: Re: DEMANO POC...
Publicado por: Sirius en 14 de Mayo 2007, 20:40:06
M´ho imagino sense gens d´angoixa.
La solitud per tota companyia.


La soledad buscada por uno mismo es una gran compañera y muchas veces necesaria aliada. La que ya no es escogida por ti sino que viene impuesta por las circunsancias y a traición es la que sí me angustia.

Me gustó el poema. Nunca había leído nada de Martí i Pol.


Título: Re: DEMANO POC...
Publicado por: Epitafio en 21 de Mayo 2007, 13:23:00
M´ho imagino sense gens d´angoixa.
La solitud per tota companyia.


La soledad buscada por uno mismo es una gran compañera y muchas veces necesaria aliada. La que ya no es escogida por ti sino que viene impuesta por las circunsancias y a traición es la que sí me angustia.

Me gustó el poema. Nunca había leído nada de Martí i Pol.

Es, sin lugar a dudas, el mejor poeta catalán vivo. Son interesantísimos sus poemas. Una generación nueva de jóvenes lo han conocido más, si cabe, gracias a su colaboración en las letras de algunas canciones de Luis Llach.